Kunstgrasmaffia

Ik moet nog wel eens aan hem denken. We zagen hem optreden in het Las Vegas van 1978. Mijn vroeg gestorven vriend Fons en ik. Tom Jones; furore makend in het boks- en gokpaleis Ceasars’ Palace. It is good to touch the ‘Green green grass of home’ schalt door het immense theater, en schenkt ons een bijna tastbare vorm van – het thuisverlangen. Het refrein maakt het mogelijk de lucht van ver te snuiven; ‘t moet warm zijn geweest, die dag.
Tom moet méér hebben geweten in die dagen. Zijn nummer werd een evergreen.
Het heeft even geduurd, maar na wonderstamppot en neptieten is ons een nieuw mannendingetje door de commercie opgedrongen: het kunstgras. Intussen raakt onze eigen Sportpark De Pinkenberg ermee overwoekerd. Wij voetballers, wij zijn erin geluisd; met voorbedachte rade. Met een wind uit het noordwesten waait de rubberlucht je op ons kantineterras je tegemoet, alsof we onze wedstrijden voortaan onder de rook van een bandenfabriek afwikkelen. We zijn er niet blij mee. Helemaal niks zo’n veld. Nooit meer een polletje. ’N molshoop. ’N verdwaalde veldkei. Nooit meer een weg geregende elfmeterstip. Nooit meer een sliding van zes meter. Nooit meer kop noch munt bij de toss. Nooit meer een slingerende krijtlijn. Nooit meer een bemodderd broekje in de was. Nooit meer het kluitje van van Hanegem. Nooit meer onder de douche vandaan met ongewassen knieën. Nee, wél elke week weer die vage condoomlucht bij het warmlopen. Geen vrouw meer aan de lijn.
De voetbalsport is verminkt geraakt met de omarming van synthetische ondergrond. De rol van zaad, zon en vocht is uitgespeeld. Hoe is ’t mogelijk. De terreinknecht harkt plichtmatig in het perkje bij het stadhuis. Z’n collega slijpt de zeis op de begraafplaats. De sportfederatie valt vanaf dit seizoen voor altijd onder het kunst- en cultuurbeleid van de Gemeente Rheden. Afgeschminkt. Tutuutjes en spitzen. Subsidie-denken slaat de klauwen uit. Het doek valt daarmee wat mij betreft. Op deze berg graast nooit meer een pink.
Ik verlang naar de eerstvolgende uitwedstrijd. Met spinrag, herfstbladeren, sluierregen en de weeïge geur van rotting als natuurlijk decor.
En Tom? Waar is Tom? Wel zingen over de weelde van vers gras op een zwoele zomerdag, maar nu? Tom is in 2006 tot Sir geslagen. Voor bewezen of vermeende diensten…. Nota bene in het land waar de bal ooit voor ’t eerst rolde. Wij zijn bekend met hoe droevig het kan aflopen met gedecoreerden. Een nieuwe Lockheed affaire dient zich aan. Wie luidt de klok?