Inauguration Day + 1

marceldenktanders 23 jan 2017

Ik stel me zo voor hoe je dan wakker wordt, de dag na de inauguratie. Het presidentiële vliegtuig heeft je voor de laatste keer afgezet, dit keer op een vakantie bestemming, en het eerste zonlicht filtert door de gordijnen over de Tiffanydoos die nog ongeopend op de vloer ligt. Heb je voor het eerst in acht jaar echt goed geslapen, omdat je weet dat er geen kans is dat een butler je midden in de nacht komt wakker maken met een of andere crisis?

Het voelt zo’n eerste ochtend? Als het einde van een actiefilm, het moment dat het oog van de storm de hoofdpersoon gepasseerd is en gevolgd wordt door een oorverdovende stilte? Ik kan me voorstellen dat je ervan geniet. Dat je gewoon de deur open kan doen en dat er dan niet meteen vier slecht zittende confectiepakken met uitstulpingen onder de linkeroksel en oortjes boven de kraag in de houding springen. Dat je niet een half uur vantevoren moet aankondigen dat je de hond wilt uitlaten zodat je eigen sowieso altijd al zwaar bewaakte achtertuin nog een keer volledig wordt uitgekamt voordat je naar buiten mag. Dat je voor een raam kunt gaan zitten zonder het risico te lopen beschoten te worden.

Hoe snel slijten de oude reflexen? Wacht je onwillekeurig nog even bij de ingang van de ontbijtzaal tot de band het muziekje inzet dat je al die jaren vergezeld heeft bij elke deur waar je doorheen stapte. Is het stiekem een seconde lang vreemd dat de ober van dienst je niet aankondigt met “ladies and gentlemen, I have the high privilege and distinct honour to present, etc?” Maar hoe lekker is het om weer eens gewoon je eigen gang te kunnen gaan?

Ik geloof wel dat het bij het eerste kopje koffie even doorbijten is met de ochtendkranten. In eerste instantie lekker om de voorpagina te zien en je staat er zelf niet op, het gaat niet over wat je wel of juist niet gedaan hebt en hoe het dan toch jouw schuld is. Maar er bekruipt je toch een naar gevoel wanneer je ziet hoe je opvolger, de 45e President van de Verenigde Staten, met zijn als een middeleeuwse hofhouding aandoende entourage als een soort politieke IS jouw presidentiële monumenten tegen de vlakte slaat.

Gelukkig heb je eindelijk weer een smartphone waar je wel alles mee mag doen, en voor het tweede kopje koffie kijk je ondeugend naar je vrouw en je typt: # IDIOTUS (I Donald Imbecil Of The United States), de geschiedenis zet je op je nummer, want zoals iedereen met een beetje historisch besef weet, na 45 volgt de bevrijding. SEND