Max Verstappen achterna

Toen ik vanochtend fanatiek de kamer aan het opruimen was was mijn vriendin enthousiast. Toen ik ook nog de kerstboom weghaalde werd ze nog enthousiaster en kreeg ik zelfs een aantal complimenten. Toen ik daarna echter de meubels ging verplaatsten stokte deze enthousiaste houding een beetje. Afwachtend bleef ze me in de deur opening aanstaren en observeerde ze me een tijdje. Na een minuut of vijf kwam er dan toch aarzelend een reactie: ” wat ben je precies van plan?”.
In mijn concentratie ging ik verder en liet ik het even na te reageren. De bank aan de kant in de hoek, de televisie weg, de tafel aan de kant……ik moest nog iets met de lamp. Na een paar minuten volgde er weer een reactie vanuit de deuropening. “Gaat het wel goed met je?”….ik moest nog heel even verder stelde de reactie dus weer uit en ging verder met mijn plan. De lamp kon de hoek in en dan een beetje schuin zodat het licht precies goed was. De derde reactie was een beetje geïrriteerd: “wat doe je?” zei ze geërgerd, Ik kon het niet laten nogmaals niet te reageren dus ik zei ja en riep nog heel even wachten bijna klaar.
Een paar minuten later ging ik met een zucht midden in de verbouwde kamer zitten, ik zat op een stoel met daarvoor op een tafel op een standaardje de iPad. Mijn geïrriteerde vriendin stond naast me en staarde me aan. “Waarom is dit?” riep ze terecht naar me. Ik moest het uitleggen. Vanochtend had ik in de krant een artikel gelezen over Max Verstappen. Hij was op jonge leeftijd begonnen met autoracen op een racesimulator en toen dacht ik je kan niet vroeg genoeg beginnen. Onze dochter ging al aardig richting de drie en had al belangstelling voor autootjes. Wat zou er mooier zijn als zij niet later de allereerste vrouwelijke formule 1 racer zou kunnen worden. “Je kan toch niet vroeg genoeg met zoiets beginnen?” Er klonk een zucht en mijn vriendin keek me met een blik aan waarmee ze duidelijk wilde maken dat ik hopeloos was. Ik geloofde nu echter al heilig in de toekomst op het race circuit.