Het aanbestedingscirus

Grappig,als je al 10 jaar meeloopt in een gebied,welke golven en tendensen je dan tegenkomt en hoe we soms het wiel opnieuw willen uitvinden,allemaal met de beste intentie,maar vaak met een gehaastheid,waardoor we de betrekkingen vergeten.Ik hoor nog iemand in de toenmalige deelraad zeggen hoe fantastisch de introductie van aanbesteden was voor zijn bedrijf,daardoor waren ze in staat om veel goedkoper in te kopen en hebben ze de winst kunnen vergroten. Nou vind ik het doel winst altijd al iets waar ik mijn vraagtekens bij zet,want als er iemand ‘wint’ is er toch altijd iemand die verliest,maar ik vraag me af waar en wanneer dit verhaal 1-op-1 overgenomen is voor het zorg- en welzijnswerk.Toegegeven,ook in die sector is vastroesten en doen wat je altijd doet een bekend fenomeen en mag en moet vernieuwing optreden om met elkaar meer voor minder te kunnen doen, maar is aanbesteden dan de vorm?Wat ik gezien heb de afgelopen jaren is,dat je in het proces een hoop energie laat lekken,energie die je in het werk en voor de mensen waar je het voor doet zou kunnen stoppen.Wat ik heb gezien is,dat de ‘goede’ werkers,die met ziel en zaligheid het werk uitvoeren en kritisch naar zichzelf zijn en de verantwoordelijkheid hebben om te beseffen,dat we gemeenschapsgeld inzetten om onze doelen te bereiken,als eerste vertrekken naar een plek waar ze daarmee door kunnen gaan of overgenomen worden door de nieuwe winnaar en het vervolgens kunnen continueren.Wat ik ook heb gezien is de onrust,de onzekerheid,de onderhuidsheid van concullega’s: we gaan voor de winst en daarna proberen we de allianties van de overlevers weer aan te halen. Natuurlijk speelt de inhoud bij een ieder een rol,maar in mijn vorig leven weet ik ook dat ik aanbestedingen schreef op een manier zoals de opdrachtgever die wilde horen.Is dat nog van deze tijd?Is de overheid niet een partij,net als de uitvoerders en de klanten,die even op ons geld mag passen?Is het niet tijd om eens een keer naast elkaar te gaan staan en te zeggen:’Jongens,we staan met elkaar voor een enorme uitdaging:vinger in de pot wie meedoet?’ En gezamenlijk het landschap weer vorm gaan geven op een manier waarop een ieder in zijn kracht komt te staan, want ga er maar aan staan in zo’n mooie grote stad als Rotterdam.Misschien moeten we een basisbeurswijk introduceren en dan kijken hoe bewoners in die wijk gaan bewegen,misschien als geld en overleven niet op nummer 1 staan gaan mensen eindelijk doen waar ze voor op aard zijn:Gelukkig zijn