James Worthy Opinie 23 jan 2015, 06:30

Leestijd: 2 minuten

Nalatig

Ik sta bij de snoepautomaat in het ziekenhuis. Twee klapdeuren verder ligt het onbemande lichaam van een goede vriend. Ik kan zijn vriendin en zoontje in canon horen huilen.

Ze zijn verdwaald in hun verdriet en de tranen fungeren als broodkruimels. Vanochtend werd ze nog naast hem wakker, naar alle waarschijnlijkheid geïrriteerd, omdat hij in zijn telefoon keek toen zij haar ogen opendeed.

„Serieus, zit je nu al in dat ding?”

„Ja, sorry schat, maar er gebeuren gewoon zo veel belangrijke dingen in de wereld.”

„Is de wereld belangrijker dan je vriendin?”

Twintig minuten later verlaat hij het huis. Dan staat hij eventjes stil. Hij is vergeten zijn zoon een kus te geven. Dat mannetje krijgt vanavond wel twee kussen, denkt hij, voordat hij voor de laatste keer in zijn auto stapt.

In de snoepautomaat bungelt een chocoladereep op het randje van de afgrond. De reep wint het van de zwaartekracht. Hij wel. Naar het zich laat aanzien houdt God meer van karamel dan van mensen.

„Hoe gaat het met hem?” vroeg ik eerder aan zijn vriendin, die op dat moment al voor negenennegentig procent weduwe was. Weduwe, het blijft een gek woord. Er staat twee keer ‘we’ in, maar de persoon in kwestie rouwt juist omdat ‘we’ verleden tijd is.

„Het gaat zo slecht met hem dat hij niet tegen de dood, maar tegen het leven vecht.”

„Moet ik de kleine even meenemen? Dan koop ik een ballon voor hem.”

„Nee, dit is geen dag voor ballonnen.”

„Je hebt gelijk, maar hij is dus uit de bocht gevlogen?”

„Ja, uit de bocht.”

„Godverdomme, hij vloog uit de bocht rechtstreeks de hemel in.”

Het is in feite best wonderlijk. We weten wat er morgen op televisie komt en dat het volgende week gaat sneeuwen, maar door de dood laten we ons toch iedere dag weer verrassen. Opeens ben je voorgoed weg en dan, dan is het te laat.

Iedereen zwaait je uit, maar je begint pas terug te zwaaien als het station al uit het zicht verdwenen is. Wat dat betreft kunnen we veel van de afscheidsbrieven van zelfmoordenaars leren.

Je kunt van zelfmoordenaars zeggen wat je wilt, maar die doe-het-zelvers houden helaas meer rekening met de achterblijvers dan de lukraak gekozenen. Dus schrijf vandaag nog een afscheidsbrief. Dat is je plicht.

Waarom? Omdat niemand op deze aardbol weet wanneer de chocoladereep valt.